شهر فرنگ

كسی چه می داند

شاید همین لحظه

زنی

برای مرد سیاست مدارش می رقصد

با پیانو می زند

و آواز می خواند

و جلوی جنگ جهانی بعدی را می گیرد

کسی چه می داند

شاید تنها شرط معشوقه ی هیتلر

به خاک و خون کشیدن دنیا بود

کسی سر از کار زن ها در نمی آورد

با سکوتشان شعر می خوانند

با لب هایشان قطع نامه صادر می کنند

با موهاشان جنگ می طلبند

با چشم هاشان صلح

کسی چه می داند

شاید آخرین بازمانده ی دنیا

زنی باشد که با شیطان تانگو می رقصد...!

مردم جمعه را نفرین میکنند

از کسل کنندگی اش می نالند

بخند

تا بدانند جمعه و شنبه ندارد

کار, کار خنده های توست

که نباشند

جمعه را از روزهای هفته جدا میکنند

دوش

اختراع غمگین‌ترین انسان خوشبخت جهان بود

وقتی بازوانی نداشت برای در آغوش گرفتن

و زانویی برای زیر سر گذاشتن

و شانه‌ای برای اشک ریختن

وقتی همه فکر می‌کردند او خوشبخت‌ترین انسان روی زمین است

به دوش پناه برد

و ساعت‌ها بدون اینکه کسی بفهمد زیر سایه‌اش بارید

حالا

ما از نسل همان انسان خوشبخت جهانیم

و

مدت زیادی ست

که هر شب دوش می‌گیریم...